Dyspraksja zaburzenie praksji polegające na trudności w wykonywaniu złożonych ruchów celowych, dziecko dotknięte tą dysfunkcją ma problem z planowaniem ruchu (wizualizacją ruchu) oraz koordynacją motoryczną. Występuje u około 6% dzieci. Często w stosunku do dzieci z dyspraksją zamiennie używa się określenia niezgrabne dzieci. Niezgrabność ruchowa jest często przyczyną izolacji od rówieśników. Dziecku z dyspraksją brakuje neurologicznych kompetencji do pokonywania trudności, ma poczucie bezsilności do zmieniających się wymogów otoczenia co może wywoływać frustrację, labilność nastrojów, konfliktowość, opóźnienie w rozwoju emocjonalnym i społecznym.

Dyspraksja może mieć istotny wpływ na możliwości edukacyjne dzieci, z wyjątkiem dzieci o wysokim potencjale intelektualnym, wtedy osiągnięcia szkolne okupione będą niewspółmiernym wysiłkiem ucznia. Ponieważ wysiłek włożony w opanowanie nowych umiejętności jest nieadekwatny do osiąganych rezultatów dziecko szybko zniechęca się i wycofuje z prób dalszego uczenia albo maskuje swoją nieudolność nieprawidłowym, nieakceptowanym zachowaniem, narażając się na uwagi i krytykę ze strony dorosłych oraz izolację ze strony rówieśników.

Instytut Neurofizjologii i Psychologii wskazuje, iż przyczyną dyspraksji może być niedojrzałość neuromotoryczna czyli dezintegracja odruchowa. Nieprawidłowe odruchy zaburzają równowagę i koordynację ruchową, wpływają na precyzję, kontrolę i planowanie ruchu (patrz niedojrzałość neuromotoryczna).

Zarządzanie ruchem odbywa się przez ośrodki ruchu znajdujące się w płacie czołowym, tam ruch jest inicjowany. Natomiast za planowanie ruchu, precyzję, dobór napięcia mięśniowego, koordynację i równowagę odpowiada móżdżek. Móżdżek otrzymuje informacje z różnych ośrodków kory mózgowej i z rdzenia kręgowego dokonuje ich analizy i modulacji, aby ruch był płynny i precyzyjny. Móżdżek także monitoruje przebieg czynności ruchowych i dokonuje wszelkich korekt w odbywającym się ruchu. Ponieważ nieprawidłowe odruchy zakłócają informacje wzrokowe, słuchowe, dotykowe, proprioceptywne i równoważne, z których móżdżek korzysta przy modelowaniu i planowaniu ruchu, dlatego sama praca móżdżka także jest zakłócona. Móżdżek rozwija się dzięki ruchowi. Początkowo jest to motoryka odruchowa a następnie dziecko przejmuje kontrole nad ruchem i postawą. Rozwój motoryki dużej oraz kontrola postawy możliwa jest dzięki odruchom posturalnym. Można zatem stwierdzić, iż rozwój móżdżku opiera się na rozwoju odruchów posturalnych a program integracji odruchów może poprawić funkcjonowanie móżdżku, a co za tym idzie praksję.