Podstawową właściwością ADD jest trwały wzorzec braku uwagi, który występuje częściej i jest bardziej nasilony niż u dzieci będących w tym samym wieku. Są dzieci, które słuchają, ale nie słyszą, patrzą, ale nie widzą. Ich myśli biegną gdzieś daleko, marzą – śnią na jawie, prowadzą w myślach rozmowę z samym sobą wyłączając się z otaczającej rzeczywistości. Często wyrwane do odpowiedzi nie wiedzą zupełnie czego się od nich oczekuje. Jednocześnie dzieci te żyją w wiecznym napięciu, obawiają się ośmieszenia, krytyki, mają niskie poczucie własnej wartości, nie zgłaszają się do odpowiedzi nawet jeśli ją znają. Mimo prawidłowego rozwoju umysłowego, mają trudności z dłuższą koncentracją uwagi i dlatego nie odnoszą sukcesów w nauce, bądź osiągane efekty są niewspółmierne do włożonego wysiłku. W odróżnieniu od dzieci cierpiących na ADHD są spokojne, grzeczne, wycofane, nie sprawiają problemów wychowawczych, nie zakłócają toku lekcji, nie są absorbujące w związku z tym umykają uwadze nauczycieli i często postrzegane są jako mniej zdolne.

Obecnie zespół nadruchliwości psychoruchowej z deficytem uwagi – ADHD uważany jest za jednostkę odrębną od ADD, do której oprócz trwałego wzorca braku uwagi zalicza się nadruchliwość oraz impulsywność. Dzieci z ADHD mają także odmienny profil emocjonalny. Są ożywione, głośne, dużo mówią, lubią być w centrum uwagi, chcą być pierwsze, nie akceptują przegranej. Ocena dobra albo drugie miejsce jest dla nich dotkliwą porażką. Demonstrują postawę „albo jestem najlepszy albo jestem głupi”. Przegrana jest dla nich powodem do płaczu, rozpaczy, obrażania się.

Zarówno dzieci z ADD jak i z ADHD mają problem z zachowaniami społecznymi, nawiązywaniem przyjaźni i trwałych relacji z rówieśnikami. W obydwu grupach dzieci z deficytem uwagi obserwuje się zaburzenia koordynacji i równowagi.

Objawy obydwu zespołów związane są z zaburzeniami funkcjonowania na wielu poziomach hierarchii mózgowej począwszy od niezdolności kory mózgowej, aż po niższe piętra układów zaangażowanych w organizację przestrzenną, integracje sensoryczną oraz przetwarzanie słuchowe, które powinny wspierać wyższe funkcje poznawcze. Normalizacja pracy układu przedsionkowego i proprioceptywego, poprawa równowagi, koordynacji oraz rozwój kontroli postawy poprzez działania zmierzające do integracji nieprawidłowych odruchów w znaczący sposób poprawią funkcjonowanie dziecka z deficytem uwagi.